yalın ayak toprakta yürümek

bilinen "en kuvvetli antioksidandır." hep aklımda negatif enerjiyi alır olarak kalmış bu eylemi biraz araştırdım. konuya açıklık getirmişler. kırmızı kan hücrelerinin akış hızı ortalama olarak yüzde 280 arttığı gözlemlenmiş. sempatik ve parasempatik sinir sistemlerinin dengesini de düzenliyormuş. en ilgimi çeken ise adet öncesi sendromun bizde yaptığı siniri ve ağrıları azaltıyormuş. yorumumu katmam gerekirse bunu yaparken çocuk gibi hissediyorum inceden bir doğayla bütünleşme hissiyatı yapıyor bende. :)

kendimi bildim bileli bahçede/köyde yaptığım ve yapmaktan zevk aldığım eylem. çok hoşuma gidiyor ve negatif enerjiyi emdiğini hissediyorum belki de kafayı yemişimdir bilmiyorum.

yürüyecek toprak mı bıraktılar sanki

bi bana güzel ve rahatlatıcı gelmiyor sanırım

çok güzel ve rahatlatıcı bir olaydır, hele ki sürülmüş toprağa basmak en kıyak çeşididir. babamın ve dedemin hiçbir usta çalıştırmadan sadece kendilerinin yaptığı ufak tefek bir bağ evimiz vardı. küçükken o bağ evimizde babam motorla toprağı sürer ağırlık olsun diye de bazı yerlerde beni ya da abimi motorun üstüne bindirirdi. ağırlık kısmı bittikten sonra ayakkabılarımızı çıkarır o sürülmüş ve yumuşacık olmuş toprağa atlardık. bulutlar üstünde yürüyormuşuz gibi hissettirirdi. ah ah, çocukluğumuz o güzelim bağ evinde geçti. her haftasonu gider ve 4 mevsim farklı maceralar yaşardık. en çok da o sürülmüş toprağa ayaklarımı gömmeyi, yazları 3 kardeş kiraz ağaçlarından kapı önünde olanına tırmanıp tıka basa kiraz yemelerimizi ve sonbahar geldiğinde çamurdan ev yapmalarımızı özledim. biz gidemesek bile dedem çoğu zaman hafta içi ve hafta sonu orada olurdu. sonra ailemiz parça pinçik olunca o bağ evi de hayalet gibi bir şey olarak kaldı. en son ne zaman gittiğimi bile hatırlamıyorum. geçmişin özlemi insanı yıpratıyor.

sabahın erken saatlerinde sulanmış tarlada buz gibi toprakta yürürseniz pantolonlarınız biraz kirlenir ama tüm gününüz dinç geçer.